Η κατά ΣΥΡΙΖΑ έξοδος από τα μνημόνια.

Με αφορ­μή τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του 2019 και κά­ποιες υπο­θέ­σεις της τρέ­χου­σας επι­και­ρό­τη­τας, ας εξε­τά­σου­με το βα­σι­κό «αφή­γη­μα» με το οποίο η ομάδα του Τσί­πρα προ­τί­θε­ται να βα­δί­σει προς τις εκλο­γές.

Το «βαρύ πυ­ρο­βο­λι­κό» του Μα­ξί­μου σε αυτήν την επι­χεί­ρη­ση είναι ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα αξιο­ποι­ή­σει το «τέλος του προ­γράμ­μα­τος» για πα­ρεμ­βά­σεις υπέρ «των πιο αδύ­να­μων», απο­δει­κνύ­ο­ντας έτσι την, τάχα, «κοι­νω­νι­κή ευαι­σθη­σία» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και προϊ­δε­ά­ζο­ντας για, λένε, ση­μα­ντι­κό­τε­ρες «πα­ρο­χές» στο μέλ­λον.

Πρϋ­πο­λο­γι­σμός

Ας δούμε λίγο τα νού­με­ρα, αξιο­ποιώ­ντας τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό που η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση έχει κα­τα­θέ­σει στη Βουλή. Το σύ­νο­λο του «πα­κέ­του» των επι­δο­μά­των που προ­ϋ­πο­λο­γί­ζο­νται ως πα­ρο­χές προς τους «πιο αδύ­να­μους» φτά­νει στα 910 εκατ. ευρώ. Εδώ αξί­ζει να υπο­γραμ­μί­σου­με το ρήμα «προ­ϋ­πο­λο­γί­ζο­νται» που δεν είναι το ίδιο με το θα «κα­τα­βλη­θούν», γιατί αυτή η κυ­βέρ­νη­ση έχει κάνει επι­στή­μη το παί­γνιο της αυ­ξο­μεί­ω­σης των δι­καιού­χων και των κακών εκ­πλή­ξε­ων προς αν­θρώ­πους που πε­ρι­μέ­νουν κά­ποια «βο­ή­θεια», αλλά δεν γνω­ρί­ζουν ούτε τι ούτε πότε θα πά­ρουν τε­λι­κά. Όσοι δεν το πι­στεύ­ε­τε, ρω­τή­στε κά­ποιον από τους πυ­ρό­πλη­κτους στο Μάτι για να δείτε σε τι πο­σο­στό οι κυ­βερ­νη­τι­κές υπο­σχέ­σεις αντα­πο­κρί­νο­νται στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των κα­τα­βο­λών. Ας πά­ρου­με όμως τις υπο­σχέ­σεις ως πραγ­μα­τι­κές.

Την ίδια στιγ­μή ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός προ­βλέ­πει αύ­ξη­ση φόρων σε σχέση με φέτος κατά 1 δισ. ευρώ (που στο μέ­γι­στο μέρος τους είναι έμ­με­σοι φόροι πάνω στη λαϊκή κα­τα­νά­λω­ση), μεί­ω­ση των κα­τα­βο­λών προς τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία κατά 935 εκατ. ευρώ (που μαζί με τη μεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών θα πιέ­σει ιδιαί­τε­ρα τις συ­ντά­ξεις και την πε­ρί­θαλ­ψη), μεί­ω­ση της συ­νο­λι­κής μι­σθο­δο­σί­ας στο Δη­μό­σιο κατά 3,8% κ.ο.κ. Θα μπο­ρού­σε λοι­πόν βά­σι­μα κα­νείς να ισχυ­ρι­στεί ότι το «κοι­νω­νι­κό μέ­ρι­σμα» που η κυ­βέρ­νη­ση δίνει με το ένα χέρι, το παίρ­νει αμέ­σως πίσω (και με το αζη­μί­ω­το) με το άλλο χέρι της συ­νο­λι­κής πο­λι­τι­κής. Δυ­στυ­χώς τα πράγ­μα­τα είναι κατά πολύ χει­ρό­τε­ρα.

Σύμ­φω­να με τα στοι­χεία της ILO (Διε­θνής Ορ­γά­νω­ση Ερ­γα­σί­ας, «θε­σμός» του ΟΗΕ που δεν μπο­ρεί να κα­τη­γο­ρη­θεί για αρι­στε­ρι­σμό) ο μέσος πραγ­μα­τι­κός μι­σθός στην Ελ­λά­δα μειώ­θη­κε το 2017 κατά 3,5%. Είναι η χει­ρό­τε­ρη επί­δο­ση ανά­με­σα στις χώ­ρες-μέ­λη της ΕΕ. Και όχι τυ­χαία: αφού οι Σα­μα­ράς-Βε­νι­ζέ­λος τσά­κι­σαν τον κα­τώ­τα­το νό­μι­μο μισθό με τα μνη­μό­νια 1 και 2, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα με το μνη­μό­νιο 3 κα­τάρ­γη­σε τις «ωρι­μάν­σεις», βυ­θί­ζο­ντας όλο και με­γα­λύ­τε­ρα τμή­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης προς τον κα­τώ­τα­το μισθό. Η κομ­βι­κής ση­μα­σί­ας έν­νοια «μι­σθός» βρί­σκε­ται σε κα­τα­κρή­μνι­ση στις μέρες μιας κυ­βέρ­νη­σης που κα­μώ­νε­ται την Αρι­στε­ρά.

Η από­φα­ση του Ανώ­τα­του Δι­κα­στη­ρί­ου που έκρι­νε ως πα­ρά­νο­μη και αντι­συ­νταγ­μα­τι­κή την κα­τάρ­γη­ση του 13ου και 14ου μι­σθού στο Δη­μό­σιο ανα­δει­κνύ­ει μια άλλη πτυχή: Από το 2013 μέχρι σή­με­ρα αφαι­ρού­νται πα­ρά­νο­μα (όπως σή­με­ρα απο­δει­κνύ­ε­ται) πάνω από 700 εκατ. ευρώ ετη­σί­ως από τους μι­σθούς στο Δη­μό­σιο. Ένας πρό­χει­ρος πολ­λα­πλα­σια­σμός δεί­χνει ότι πρό­κει­ται για λη­στεία με λεία πάνω από 4,8 δισ. ευρώ. Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανέ­χθη­κε και συ­νέ­χι­σε αυτήν την πα­ρα­νο­μία;

Η επέ­κτα­ση της από­φα­σης του Ανώ­τα­του Δι­κα­στη­ρί­ου στις συ­ντά­ξεις, προ­σθέ­τει στη λεία της λη­στεί­ας πάνω από 2,5 δισ. ευρώ. Και η εκ­κρε­μού­σα από­φα­ση του Ανώ­τα­του Δι­κα­στη­ρί­ου (μετά από προ­σφυ­γή της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα…) αν επι­βε­βαιώ­σει τις πρω­το­βάθ­μιες απο­φά­σεις που έκρι­ναν ως πα­ρά­νο­μες και αντι­συ­νταγ­μα­τι­κές τις μειώ­σεις των συ­ντά­ξε­ων με τον νόμο Κα­τρού­γκα­λου, και ως ακόμα πιο πα­ρά­νο­μες τις «υπερ­βάλ­λου­σες» με­θό­δους ενα­νυ­πο­λο­γι­σμού που «κατά λάθος» οδή­γη­σαν σε με­γα­λύ­τε­ρες πε­ρι­κο­πές, τότε η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή απει­λεί­ται να τι­να­χθεί στον αέρα.

Αυτές οι υπο­θέ­σεις μας λένε την αλή­θεια: Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα δια­βρώ­νει συ­στη­μα­τι­κά κρί­σι­μες ερ­γα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις και δι­καιώ­μα­τα –όπως είναι ο μι­σθός, η σύ­ντα­ξη, οι κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες, που αφο­ρούν εκα­τομ­μύ­ρια ερ­γα­ζό­με­νους σε τα­κτι­κή βάση– και, ταυ­τό­χρο­να, για να επι­βιώ­σει πο­λι­τι­κά, λέει ότι «αντι­σταθ­μί­ζει» αυτές τις απώ­λειες με ένα ετή­σιο, χα­μη­λού επι­πέ­δου φι­λο­δώ­ρη­μα, προς ένα πε­ριο­ρι­σμέ­νο αριθ­μό των πιο φτω­χών από τους φτω­χούς. Είναι η πεμ­πτου­σία του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού: υπο­βάθ­μι­ση των ορ­γα­νω­μέ­νων κα­τα­κτή­σε­ων των ερ­γα­τών και υπαλ­λή­λων, μαζί με υπο­κρι­τι­κή επί­δει­ξη ευαι­σθη­σί­ας προς τους «πιο αδύ­να­μους», με τη μορφή της μη ρυθ­μι­σμέ­νης, πε­ριο­ρι­σμέ­νης και μιας φοράς το χρόνο «επι­δό­τη­σης». Δεν είναι τυ­χαίο άλ­λω­στε ότι την πο­λι­τι­κή «κοι­νω­νι­κού με­ρί­σμα­τος» ως αντί­βα­ρου στη σφαγή των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, εγκαι­νί­α­σε η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά κάτω από τις σφο­δρές αντι­δρά­σεις του (τότε) ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ας στα­θού­με όμως και σε μια «πι­πε­ρά­τη» λε­πτο­μέ­ρεια. Ο πι­κρα­μέ­νος από τον πα­ρα­γκω­νι­σμό του πρώην υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών, Ν. Κο­τζιάς, έθεσε στη Βουλή το θέμα των δια­βό­η­των «μυ­στι­κών κον­δυ­λί­ων» που ανα­πα­ρά­γει ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός (της Αρι­στε­ράς και της προ­ό­δου…), ζη­τώ­ντας να ελεγ­χθούν τα υπουρ­γεία Εξω­τε­ρι­κών, Άμυ­νας, Εσω­τε­ρι­κών, Μα­κε­δο­νί­ας-Θρά­κης και η ΕΥΠ! Αν αθροι­στούν τα «μυ­στι­κά κον­δύ­λια» όλων αυτών των υπουρ­γεί­ων θα φτά­σου­με σε εκ­πλή­ξεις. Τι εμπο­δί­ζει την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα να ρίξει επι­τέ­λους φως σε αυτόν τον πα­κτω­λό πόρων που κα­τα­λή­γει σε «μι­σθο­δο­σία» κρυ­φών πρα­κτό­ρων και πρα­κτο­ρί­σκων, χα­φιέ­δων και ρου­φιά­νων; Μέχρι πού θα φτά­σει η ανοχή των βου­λευ­τών-τριών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όταν μαζί με τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του Τσί­πρα, ψη­φί­ζουν και αυτές τις δια­τά­ξεις που δια­τη­ρούν εν ζωή το σκο­τει­νό πα­ρα­κρά­τος της «εθνι­κο­φρο­σύ­νης» και του (κατά πα­ραγ­γε­λία) «πα­τριω­τι­σμού»;

Αμε­ρι­κα­νοί

Έχου­με κατ’ επα­νά­λη­ψη υπο­στη­ρί­ξει την άποψη ότι η βύ­θι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη μνη­μο­νια­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή του ντό­πιου κε­φα­λαί­ου, πάει «χέ­ρι-χέ­ρι» με την πλήρη ταύ­τι­σή του με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή, ει­δι­κό­τε­ρα των ΗΠΑ του Τραμπ, στην πε­ριο­χή.

Την ει­κό­να αυτή επι­βε­βαί­ω­σε πλή­ρως ο βοη­θός υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών των ΗΠΑ, Γουές Μί­τσελ, στη συ­νέ­ντευ­ξή του στην «Κα­θη­με­ρι­νή». Ο Γ. Μί­τσελ που επό­πτευ­σε προ­σω­πι­κά, συ­νο­δεία αε­ρο­πλα­νο­φό­ρων, την «ανε­νό­χλη­τη ολο­κλή­ρω­ση» των ερ­γα­σιών του τρυ­πα­νιού της Exxon Mobil στα οι­κό­πε­δα της ΑΟΖ της Κύ­πρου, επι­βε­βαί­ω­σε την ανα­βάθ­μι­ση του ελ­λη­νι­κού κρά­τους σε «στρα­τη­γι­κό σύμ­μα­χο των ΗΠΑ» στην πε­ριο­χή, σε «εξέ­χου­σα χώρα» για την αμε­ρι­κα­νι­κή στρα­τη­γι­κή στο γε­ω­γρα­φι­κό τόξο από την Πο­λω­νία ως το Ισ­ρα­ήλ. Χα­ρα­κτή­ρι­σε την Τουρ­κία ως «μειο­ψη­φία του ενός» και δή­λω­σε ότι κατά τις ΗΠΑ η συμ­φω­νία των Πρε­σπών «μπο­ρεί να με­τα­τρέ­ψει τα Βαλ­κά­νια σε οι­κο­νο­μι­κή εν­δο­χώ­ρα της Ελ­λά­δας».

Οι θέ­σεις αυτές ανα­δει­κνύ­ουν το πραγ­μα­τι­κό «πρό­γραμ­μα» των δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων –και κυ­ρί­ως των ΗΠΑ– στα Βαλ­κά­νια και την ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο και υπο­χρε­ώ­νουν την Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα, αν πράγ­μα­τι θέλει να δια­τη­ρή­σει την αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή της, να έρθει σε ρήξη με μια σειρά από στε­ρε­ό­τυ­πα που ανα­πα­ρά­γει ο λε­γό­με­νος «πα­τριω­τι­κός χώρος», στε­ρε­ό­τυ­πα που έβλε­παν δια­χρο­νι­κά τον ιμπε­ρια­λι­σμό των ΗΠΑ ως κρυμ­μέ­νο κυ­ρί­ως, αν όχι απο­κλει­στι­κά, πίσω από τις πο­λι­τι­κές των γει­το­νι­κών χωρών. (Η ανα­πα­ρα­γω­γή αυτών των «πα­τριω­τι­κών» στε­ρε­ό­τυ­πων δεν είναι κα­θό­λου άσχε­τη με τα «μυ­στι­κά κον­δύ­λια» που ανα­φέ­ρα­με πα­ρα­πά­νω. Και ο νοών, νο­εί­τω…)

Κυ­ρί­ως, όμως, οι θέ­σεις του Γ. Μί­τσελ («είσθε μια από τις πιο ικα­νές χώ­ρες-συμ­μά­χους των ΗΠΑ σε στρα­τιω­τι­κό επί­πε­δο») ανα­δει­κνύ­ουν τον εκ­φυ­λι­σμό της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα.

Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, υπο­γρά­φο­ντας το μνη­μό­νιο 3, ανέ­λα­βε την πα­τρό­τη­τα ενός νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου προ­γράμ­μα­τος κα­πι­τα­λι­στι­κής απλη­στί­ας σε βάρος των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών, ανέ­λα­βε την υπο­χρέ­ω­ση των βαθιά αντι­δη­μο­κρα­τι­κών μέ­τρων που χρειά­ζο­νται για να εκ­πλη­ρω­θούν οι «υπο­χρε­ώ­σεις» προς τους δα­νει­στές, ανέ­λα­βε το θλι­βε­ρό ρόλο να συ­νε­χί­σει την ακρο­δε­ξιά πο­λι­τι­κή του Σα­μα­ρά στην ουρά των ΗΠΑ και του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ. Αυτή η πο­λι­τι­κή και αυτή η κυ­βέρ­νη­ση είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη σε ατι­μω­τι­κή ήττα από τη Δεξιά, από τους πιο αυ­θε­ντι­κούς εκ­φρα­στές της πο­λι­τι­κής υπο­τα­γής στο ντό­πιο κε­φά­λαιο και στους ιμπε­ρια­λι­στές.

Τα κα­θή­κο­ντα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, εδώ και καιρό, έχουν ως κέ­ντρο την προ­σπά­θεια δια­μόρ­φω­σης αρι­στε­ρής, μα­ζι­κής και σο­βα­ρής εναλ­λα­κτι­κής λύσης στο αδιέ­ξο­δο δί­λημ­μα «Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης;».

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά