Τα προγράμματα στη ΔΕΘ και η ριζοσπαστική Αριστερά

Εδώ χρειά­ζε­ται μια πρώτη πα­ρα­τή­ρη­ση: το «τέλος» των μνη­μο­νί­ων είναι ένα κοινό ψέμα, αφού το σύ­νο­λο των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μνη­μο­νια­κών αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, η επο­πτεία των δα­νει­στών επί της οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής θα συ­νε­χι­στούν μέχρι το… 2060 και τα θε­σμο­θε­τη­μέ­να υπο­χρε­ω­τι­κά «πλε­ο­νά­σμα­τα» οδη­γούν σε δε­κα­ε­τί­ες βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας. Την αλή­θεια αυτή υπο­γράμ­μι­σαν το ΚΚΕ και ο Π. Λα­φα­ζά­νης εκ μέ­ρους της ΛΑΕ.

Η αλή­θεια αυτή λει­τούρ­γη­σε ως «πλαί­σιο», τόσο για τον Αλ. Τσί­πρα όσο και για τον Κυρ. Μη­τσο­τά­κη. Σε όποια μέτρα κι αν ανα­φέρ­θη­καν, φρό­ντι­ζαν να υπο­γραμ­μί­ζουν ότι αυτά θα «περ­πα­τή­σουν» υπό τον όρο της έγκρι­σης των δα­νει­στών. Αυτό το γε­γο­νός –που ο Αλ. Τσί­πρας πε­ριέ­γρα­ψε γλα­φυ­ρά ανα­λύ­ο­ντας τις φά­σεις έγκρι­σης του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού μιας εκλεγ­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης από τα μη εκλεγ­μέ­να «σώ­μα­τα» της Κο­μι­σιόν- ανα­δει­κνύ­ει το ση­μα­ντι­κό ζή­τη­μα λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας, το ζή­τη­μα της δη­μο­κρα­τί­ας στη λήψη ση­μα­ντι­κών απο­φά­σε­ων οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής, το ζή­τη­μα που έχει πλέον δη­μιουρ­γη­θεί στα 10 χρό­νια μετά το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης.

Όμως, πα­ρό­λα αυτά, το τυ­πι­κό «τέλος» των μνη­μο­νί­ων έχει μια πο­λι­τι­κή ση­μα­σία: στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση τα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα εξου­σί­ας οφεί­λουν πε­ρισ­σό­τε­ρο να ανα­λά­βουν την «πα­τρό­τη­τα» των προ­τά­σε­ών τους, να «υιο­θε­τή­σουν» τα οι­κο­νο­μι­κο­κοι­νω­νι­κά προ­γράμ­μα­τά τους, να πά­ψουν να κρύ­βουν τις προ­θέ­σεις τους σχε­τι­κά με το μέλ­λον.

Με αυτήν την έν­νοια οι συ­γκε­κρι­μέ­νες δε­σμεύ­σεις του Αλ. Τσί­πρα και του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη είναι ση­μα­ντι­κές. Αμ­φό­τε­ροι υπήρ­ξαν γεν­ναιό­δω­ροι και συ­γκε­κρι­μέ­νοι στα τα­ξί­μα­τά τους προς την ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη. Προς το «τμήμα του έθνους» που όχι μόνο δεν υπέ­φε­ρε ανά­λο­γα με τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές τά­ξεις στα χρό­νια της κρί­σης, αλλά αντί­θε­τα επω­φε­λή­θη­κε από αυτήν: η εντυ­πω­σια­κή ανά­καμ­ψη της κερ­δο­φο­ρί­ας των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων (σε συν­δυα­σμό με τις αρ­νη­τι­κές επεν­δύ­σεις και τη μη­δε­νι­κή αύ­ξη­ση της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας) ερ­μη­νεύ­ε­ται απο­κλει­στι­κά από τη συ­ντρι­βή των μι­σθών και των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των και κα­τα­κτή­σε­ων. Προς αυτό το «τμήμα του έθνους», προς τον «κόσμο του επι­χει­ρείν», ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η ΝΔ υπο­σχέ­θη­καν γεν­ναία μεί­ω­ση της φο­ρο­λό­γη­σης των κερ­δών, μεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών και συ­νέ­χεια των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μνη­μο­νια­κών αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων.

Ει­δι­κά ο Αλ. Τσί­πρας εξαγ­γέ­λο­ντας την ανα­δρο­μι­κή επι­στρο­φή όλων των μνη­μο­νια­κών πε­ρι­κο­πών στους έν­στο­λους και στους δι­κα­στές, ανέ­δει­ξε την κα­θε­στω­τι­κή πρό­θε­ση απο­κα­τά­στα­σης των ζη­μιών που υπέ­στη το σκλη­ρό τμήμα των κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών κατά τη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο. Ούτε λόγος, βέ­βαια, για επέ­κτα­ση αυτής της γεν­ναιο­δω­ρί­ας προς τους δα­σκά­λους, τις νο­σο­κό­μες, τους «σκου­πι­διά­ρη­δες» κ.ο.κ.

Δεν είναι, λοι­πόν, ακρι­βές ότι στα χρό­νια της κρί­σης «Η Ελ­λά­δα κα­τα­στρά­φη­κε… η Ελ­λά­δα θυ­σιά­στη­κε… η Ελ­λά­δα συ­νε­χί­ζει να ξε­ζου­μί­ζε­ται…». Τσί­πρας και Μη­τσο­τά­κης στη ΔΕΘ, μι­λώ­ντας για την πο­λι­τι­κή τους στην πε­ρί­ο­δο που ακο­λου­θεί το τυ­πι­κό «τέλος» των μνη­μο­νί­ων, κή­ρυ­ξαν την ώρα της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής μο­νο­μέ­ρειας. Και αυτό ση­μαί­νει την υπο­χρέ­ω­ση για όλες τις πτέ­ρυ­γες της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς να πα­ρου­σιά­σουν τη δική τους εκ­δο­χή για αυτήν τη μο­νο­μέ­ρεια, λο­γο­δο­τώ­ντας στις ανά­γκες του κό­σμου μας.

Είναι αλή­θεια ότι οι στό­χοι που πρέ­πει να προ­βά­λου­με πρέ­πει να είναι «με­τρη­μέ­νοι», να κα­θο­ρί­ζο­νται από τη συ­ναί­σθη­ση ότι οφεί­λουν να διεκ­δι­κούν τη συ­ναί­νε­ση πλα­τιού τμή­μα­τος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, να συ­νυ­πο­λο­γί­ζουν τον αρ­νη­τι­κό συ­σχε­τι­σμό πο­λι­τι­κής δύ­να­μης (με κε­ντρι­κό ση­μείο ότι δεν εί­μα­στε στις πα­ρα­μο­νές μιας άλλης, αυ­θε­ντι­κής, κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς…). Όμως η απαί­τη­ση για άμεση και σαφή κα­τάρ­γη­ση του υπο­κα­τώ­τα­του μι­σθού για τους νέους, για άμεση και σαφή αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού και της κα­τώ­τε­ρης σύ­ντα­ξης, για άμεσα και σαφή μέτρα προ­στα­σί­ας των λαϊ­κών τά­ξε­ων από τη φο­ρο­ε­πι­δρο­μή, για μέτρα προ­στα­σί­ας από την ελα­στι­κό­τη­τα, για μέτρα αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τους ανέρ­γους, για διεκ­δί­κη­ση αύ­ξη­σης πόρων για τα σχο­λεία, τα νο­σο­κο­μεία και τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, είναι στό­χοι υπε­ρώ­ρι­μοι. Το αί­τη­μα της Φ. Γεν­νη­μα­τά για κα­τάρ­γη­ση του «χα­ρα­τσιού» της Ει­δι­κής Ει­σφο­ράς (τάχα μου Κοι­νω­νι­κής Αλ­λη­λεγ­γύ­ης) δεί­χνει ότι ακόμα και κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις διαι­σθά­νο­νται ότι δεν είναι μα­κριά η «στιγ­μή» ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών απαι­τή­σε­ων για απο­κα­τά­στα­ση των ζη­μιών που προ­κά­λε­σε η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή στους μι­σθω­τούς και στις λαϊ­κές τά­ξεις.

Η ανά­δει­ξη ενός τέ­τοιου «προ­γράμ­μα­τος» τα­ξι­κής μο­νο­μέ­ρειας ήταν το βα­σι­κό ζη­τού­με­νο στην πα­ρέμ­βα­ση των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στη φε­τι­νή ΔΕΘ. Και η κα­θυ­στέ­ρη­ση να δια­τυ­πω­θούν απλά και κα­θα­ρά αυτοί οι στό­χοι, η κα­θυ­στέ­ρη­ση να δια­τυ­πω­θούν κα­θα­ρά οι τα­ξι­κές δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές για την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο, οδη­γεί ανα­πό­φευ­κτα σε κα­θυ­στέ­ρη­ση όλων των σχε­δί­ων πο­λι­τι­κής ανα­σύ­ντα­ξης.

Στην κα­τεύ­θυν­ση αυτή συμ­βά­λουν ιδε­ο­λο­γι­κές πα­ρα­δό­σεις από τη δια­δρο­μή της Αρι­στε­ράς που πάντα ήταν αμ­φι­λε­γό­με­νες, αλλά σή­με­ρα λει­τουρ­γούν απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κά. Μπο­ρού­με να υιο­θε­τή­σου­με ως κε­ντρι­κό, ως «ταυ­το­τι­κό» σύν­θη­μά μας το «Ούτε ΗΠΑ – Ούτε Γερ­μα­νία – Εθνι­κή Ανε­ξαρ­τη­σία»; Μα, ένα τέ­τοιο σύν­θη­μα «ξε­δι­πλώ­νει» δίπλα μας ο Ερ­ντο­γάν και όλοι γνω­ρί­ζου­με ότι στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας του η κοι­νω­νι­κή ανι­σό­τη­τα και η δυ­στυ­χία κλι­μα­κώ­νο­νται. Επί­σης, όλοι γνω­ρί­ζου­με ότι στις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες ανα­πτύσ­σε­ται το υβρί­διο με­τα­ξύ νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και ακρο­δε­ξιάς (τύπου Σαλ­βί­νι, τύπου δε­ξιού Brexit κλπ) που δη­μα­γω­γεί περί «εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας» ενώ υπο­στη­ρί­ζει θερ­μό­τα­τα την συ­νέ­χεια των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων.

Ένας άλλος πα­ρά­γο­ντας που σπρώ­χνει προς την υπο­βάθ­μι­ση της τα­ξι­κής μο­νο­μέ­ρειας, είναι η σύγ­χυ­ση με­τα­ξύ «ανά­πτυ­ξης» και μιας κά­ποιας φι­λο­λαϊ­κής «εξό­δου από την κρίση». Μα, όλοι γνω­ρί­ζου­με ότι η αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των κα­πι­τα­λι­στών στα δύο τε­λευ­ταία χρό­νια, δεν έφερε αύ­ξη­ση των επεν­δύ­σε­ων, αύ­ξη­ση της απα­σχό­λη­σης, αλλά αντί­θε­τα όλο και θρα­σύ­τε­ρα αι­τή­μα­τα «ελα­στι­κο­ποί­η­σης» των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των. Λοι­πόν σύ­ντρο­φοι, εί­μα­στε υπέρ ή κατά της μεί­ω­σης της φο­ρο­λο­γί­ας επί των κερ­δών των κα­πι­τα­λι­στών που εξάγ­γει­λανοι Τσί­πρας και Μη­τσο­τά­κης; Εί­μα­στε υπέρ ή κατά της προ­τε­ραιό­τη­τας στη μεί­ω­ση του ΦΠΑ στον «του­ρι­σμό» (των 31 εκα­τομ­μυ­ρί­ων αφί­ξε­ων) ή επι­μέ­νου­με να θε­ω­ρού­με προ­τε­ραιό­τη­τα τη μεί­ω­ση του ΦΠΑ στα τρό­φι­μα και στα είδη πλα­τιάς λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης;

Όταν μι­λά­με για ενί­σχυ­ση των «μι­κρο­με­σαί­ων», εν­νο­ού­με τους αυ­τα­πα­σχο­λού­με­νους που ζουν από την ερ­γα­σία τους ή τον κόσμο των με­γά­λων βιο­τε­χνών και των εμπό­ρων, των Επι­με­λη­τη­ρί­ων και του Μί­χα­λου, όπου βα­σι­λεύ­ει η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αρ­πα­κτι­κό­τη­τα σε βάρος των μι­σθω­τών τους; Ανά­λο­γα ζη­τή­μα­τα, αν δεν απα­ντη­θούν κα­θα­ρά και στα­θε­ρά, θα λει­τουρ­γή­σουν ως τρο­χο­πέ­δη στην πο­λι­τι­κή πάλη, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων.

Είναι αλή­θεια ότι όλα τα πα­ρα­πά­νω κα­θή­κο­ντα συν­δυά­ζο­νται επι­τα­κτι­κά με τα κα­θή­κο­ντα της αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής-αντι­πο­λε­μι­κής πάλης. Άλ­λω­στε η πα­ρου­σία των ΗΠΑ στη ΔΕΘ έβγα­ζε μάτια. Όμως, ο ανα­γκαί­ος αντια­με­ρι­κα­νι­σμός οφεί­λει να απα­ντά στο πραγ­μα­τι­κό «πρό­γραμ­μα» των ΗΠΑ, που χέ­ρι-χέ­ρι με τον Τσί­πρα, πα­ρου­σιά­στη­κε στη ΔΕΘ: «Άξο­νας» της Ελ­λά­δας με το Ισ­ρα­ήλ, επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια, εξο­πλι­σμοί και νέες βά­σεις, κοι­νές «μπίζ­νες» στα λι­μά­νια και στην ενέρ­γεια κ.ο.κ. Με αυτήν την έν­νοια, η σωστή και ανα­γκαία ενα­ντί­ω­ση στη συμ­φω­νία των Πρε­σπών οφεί­λει να επι­χει­ρη­μα­το­λο­γεί­ται με κέ­ντρο την απόρ­ρι­ψη της επέ­κτα­σης του ΝΑΤΟ στην πε­ριο­χή και όχι γιατί «δεν συμ­βά­λει στο να ενι­σχυ­θεί η ασφά­λεια και να κα­τα­πο­λε­μη­θούν οι αλυ­τρω­τι­κές βλέ­ψεις».

Στη γε­νί­κευ­ση της συ­ζή­τη­σης για τα Βαλ­κά­νια είναι ιδιαί­τε­ρα θε­τι­κή η υπό­μνη­ση της πα­ρά­δο­σης του Ρήγα Φε­ραί­ου. Της πρώ­της («αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κής»;) δια­τύ­πω­σης της ιδέας της δια­βαλ­κα­νι­κής ενό­τη­τας ως προ­ϋ­πό­θε­σης για την ελευ­θε­ρία, που ο Βε­λε­στιν­λής πε­ριέ­γρα­ψε ορ­μη­τι­κά στον Θού­ριο: «Βουλ­γά­ροι κι Αρ­βα­νί­τες, Αρ­μέ­νιοι και Ρω­μιοί/ Αρά­πη­δες και άσπροι, με μια κοινή ορμή/ για την ελευ­θε­ρί­αν να ζώ­σω­μεν σπαθί/… Μαυ­ρο­βου­νιού κα­πλά­νια, Ολύ­μπου σταυ­ραη­τοί/ και Αγρά­φων τα ξε­φτέ­ρια, γεν­νή­στε μια ψυχή/ αν­δρεί­οι Μα­κε­δό­νες (σσ: το 1797!) ορ­μή­σα­τε για μια/ και αίμα των τυ­ράν­νων, ρου­φήξ­τε σαν θεριά…».

Αρ­γό­τε­ρα, αυτήν την πα­ρά­δο­ση προ­ώ­θη­σε η 3η Διε­θνής στον καιρό του Λένιν, με τη στρα­τη­γι­κή της Βαλ­κα­νι­κής Σο­σια­λι­στι­κής Ομο­σπον­δί­ας. Αυτήν την πα­ρά­δο­ση που υπο­δει­κνύ­ει τη συ­νερ­γα­σία, φιλία και αλ­λη­λεγ­γύη των λαών της πε­ριο­χής ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του κα­θε­νός από αυ­τούς, είναι του­λά­χι­στον προ­βλη­μα­τι­κό να την συρ­ρι­κνώ­νου­με, μι­λώ­ντας για «τις με­γά­λες πα­ρα­κα­τα­θή­κες του Ρήγα Φε­ραί­ου, για Βαλ­κά­νια με ασφα­λή και εγ­γυ­η­μέ­να σύ­νο­ρα (!!)». Γιατί στο χώρο ενός ευ­ρύ­τε­ρου «ρι­ζο­σπα­στι­σμού» πέραν των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων τις μαρ­ξι­στι­κής Αρι­στε­ράς, και κυ­ρί­ως σε ρεύ­μα­τα προ­ερ­χό­με­να από τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, υπάρ­χουν σή­με­ρα ιδιό­μορ­φες εξε­λί­ξεις.

Πρό­σφα­τα στη γερ­μα­νι­κή Αρι­στε­ρά, ένα τμήμα του Die Linke, με επι­κε­φα­λής την Σάρα Βά­γκεν­χετ, απο­φά­σι­σε να με­τα­το­πι­στεί προς την κα­τεύ­θυν­ση των «κλει­στών συ­νό­ρων», προς την απο­στα­σιο­ποί­η­ση από τα κα­θή­κο­ντα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες, προς την υιο­θέ­τη­ση πο­λι­τι­κών «γερ­μα­νι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας». Η με­τα­τό­πι­ση αυτή προ­κά­λε­σε σύγ­χυ­ση, αντι­πα­ρα­θέ­σεις, δια­λυ­τι­σμό μέσα στις γραμ­μές του Die Linke και τη χλεύη της ακρο­δε­ξιάς.

Κάθε τέ­τοιο «παι­χνί­δι», ακόμα και η πιο μικρή υπο­βάθ­μι­ση της κε­ντρι­κό­τη­τας του αντι­ρα­τσι­σμού και των κα­θη­κό­ντων μας απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες, έρ­χε­ται σε άμεση αντί­θε­ση με το στρα­τη­γι­κό «όραμα» που υπε­ρά­σπι­σε ο Π. Λα­φα­ζά­νης στη ΔΕΘ, υπο­στη­ρί­ζο­ντας το συν­δυα­σμό «της ρήξης και της απο­δέ­σμευ­σης από τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, βαθιά αντι­δρα­στι­κή και ολο­κλη­ρω­τι­κή ΕΕ… με τη στρα­τη­γι­κή ενός νέου νι­κη­φό­ρου σο­σια­λι­σμού. Του σο­σια­λι­σμού του 21ου αίωνα, ο οποί­ος τότε μόνο μπο­ρεί να απο­δει­χθεί νι­κη­φό­ρος και ιστο­ρι­κά βιώ­σι­μος, αν στην καρ­διά του θα είναι δια­πο­τι­σμέ­νος από την πιο προ­ω­θη­μέ­νη δη­μο­κρα­τία και την πιο βαθιά συμ­με­το­χή των πο­λι­τών στις απο­φά­σεις».

Έτσι είναι. Και αυτό πρέ­πει να «με­τα­φρά­ζε­ται» στις επι­λο­γές, στις ιε­ραρ­χή­σεις, στις αιχ­μές που από σή­με­ρα κιό­λας επι­λέ­γου­με.

Μόνο έτσι είναι εφι­κτό να δη­μιουρ­γη­θεί ένα «μέ­τω­πο» που θα μπο­ρεί να συμ­βά­λει στο τε­ρά­στιο κα­θή­κον της αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­τρο­πής της βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας που η μνη­μο­νια­κή δε­κα­ε­τία συσ­σώ­ρευ­σε πάνω στον κόσμο μας.